Bugünki köşe yazımda adaletten, ve adil yöneticiden bahsedeceğim. Adalet, sadece mahkeme salonlarında değil; iş yerinin koridorlarında, ofis kapılarında, yemekhane sıralarında, hatta çay molasında bile hissedilmelidir. Çünkü adalet, bir kurumun sadece temel taşı değil, aynı zamanda insan onurunu ayakta tutan en önemli ilkedir. Bugün birçok çalışanın ortak derdi aynı: “Hakkım verilmiyor, emeğim görülmüyor, ayrımcılığa uğruyorum.” Bu cümleleri duymak artık sıradanlaştı. Oysa bir yöneticinin birinci görevi; çalışanlar arasında ayrım gözetmeden, herkesin emeğine ve hakkına saygı duyarak adil bir düzen kurmaktır. Adaletli bir yönetici, sadece kuralları değil, insanları da gözetir. Kimin sesi kısılmışsa onun yanında durur. Sessiz çalışanı fark eder, haksızlığa uğrayanı korur. Makamı bir ayrıcalık değil, sorumluluk olarak görür. Çünkü bilir ki; adaletsizlik, sadece bir kişiyi değil, tüm kurumu çürütür. Adaletli bir iş yeri; ne kayırmacılığa, ne mobbinge, ne de "senin adamın, benim adamım" ayrımcılığına izin verir. Çünkü orada başarı, liyakatle ölçülür. Saygı, konumla değil; karakterle kazanılır. Yöneticiler unutmamalıdır ki, insanları çalıştırmak kolaydır ama onları gerçekten kazanmak, sadece adaletle mümkündür. Adalet varsa güven vardır. Güven varsa verim vardır. Verim varsa başarı kaçınılmazdır. Son sözüm şu: Adalet sadece terazide değil, vicdanda da yer bulmalı. Çünkü yönetenin adaleti, yönetilenin kaderidir.