Bazen insan bir cümlede kaybolur… "İyiyim" der, ama gözleri ağlar. "İdare ediyorum" der, ama içi paramparçadır. Sustuğumuz her an, içimizde başka bir fırtına kopar ve kimse bilmez, kimse duymak istemez belki. Ama biz buradayız. Sadece kendimiz için değil bizimle aynı suskunluğu taşıyan herkes için yazıyoruz. Bir damla gözyaşını bile anlatamayanlara,gülümseyip de sabredenlere,gece sessizce ağlayıp sabah gülümseyenlere… Bu dünya biraz ağır. Omuzlarımıza yüklenen sorumluluklar,beklentiler, korkular, geçim derdi, kalp yaraları… Hepsi üst üste gelince, insan kendi içinde boğuluyor ve yine de kimseye belli etmeden yaşamaya devam ediyor. Çocuklarına gülümsüyor, işine gidiyor, hayatına devam ediyor. Ama içten içe tükeniyor… İşte biz o tükenmişliğe inat,her şeye rağmen içimizde kalan umutla ses oluyoruz. "Yalnız değilsiniz" diyoruz. Bu yazı bir dua gibi,bir omuza yaslanış gibi,bir dost sesi gibi uzansın sana… bana… bize… Kendini anlatamayanlara,herkesi dinleyip kendini susturanlara,bir lokmayı bölüp çocuklarına verenlere,içindeki kırıklara rağmen dimdik yürüyenlere… Bu yazı onların da sesi olsun.Çünkü onlar gerçek kahramanlardır. Ve biz, o kahramanların içten duasıyız bugün. Ya Rab… İçimize sabır,gönlümüze ferahlık,evimize huzur ver… Takatimizin bittiği yerde rahmetinle güçlenelim… Bize kul olanı değil,kul gibi susan, kul gibi sabreden yüreğimizi anlatma fırsatı ver… Bizi anlayacak gönüller çıkar karşımıza. Yalnızlığımızı çoğaltma… Gözyaşımızı duaya,sessizliğimizi şifaya dönüştür ve lütfen Allah’ım… Kırıldıklarımızla değil, Kırılmadan da güçlü kalışımızla hatırlanmayı nasip et bize… Amin.  Sevgiyle kalın.